In tegenstelling tot vele mensen die na hun maatschappelijke carrière een huisje kopen in Italië om van hun pensioen te genieten, ben ik reeds naar Italië gegaan voordat mijn maatschappelijke carrière überhaupt begonnen was. Precies een maand na mijn afstuderen op het Hoger Beroepsonderwijs heb ik een enkele reis Rome geboekt. Ik ging mijn grote liefde, Marina, achterna, naar het prachtige, culturele Cerveteri. Een dorpje dicht bij Rome, dicht bij het strand en met ontzettend veel cultureel erfgoed.
Cerveteri is van oorsprong een belangrijke Etruskische stad waar de grootste toeristische trekpleisters de Banditaccia-necropolis en het Nationaal Museum Cerite zijn.
Maar ik ging voor Marina. We leerden elkaar kennen toen ik met vrienden in Bodrum op vakantie was. Na drie jaar van op en neer reizen, besloot ik mezelf uit te schrijven bij de gemeente Goirle en de stap te wagen in Italië te gaan wonen. Ik sprak de taal niet, had geen baan en wist niet echt wat me te wachten zou staan. Het enige wat ik had was mijn vriendin en vijftien kilo bagage.
Na tien dagen van bureaucratie om mezelf in te schrijven en de benodigde vergunningen te krijgen om te kunnen wonen en werken in Italië, kon ik aan de slag bij een callcenter. Na een half jaar leerde ik, bij toeval, het bedrijf Rental in Rome kennen, waar ik nu nog steeds voor werk. Ik help mensen die op zoek zijn naar een leuk vakantieappartement in Rome voor een citytrip, businessreis etc. met een minimaal verblijf van 3 nachten.
Ondertussen is Marina ook niet mijn vriendin meer, maar mijn vrouw en hebben we een zoon, Daniel, en een dochter, Elisa, die we tweetalig opvoeden.
Als ik tegenwoordig naar Nederland ga, dan mis ik mijn Italiaanse ritme. Als ik op het vliegveld van Rome aankom, dan voelt dat echt als thuiskomen. Ik ben volledig geïntegreerd in de samenleving hier, maar sommige zaken blijven toch ook apart voor mij. Zoals toen ik afgelopen zomer terugkwam van vakantie. De eerste vraag die mijn Italiaanse vrienden stelden was: ‘Hoe was het eten?’ Dat is nou precies een vraag die een Nederlander niet zou stellen als je terug van vakantie komt. Die zou zeggen: ’Wat ben je lekker bruin, lekker weer gehad zo te zien?’
